آریائیان، مردمانی از نژاد هند و اروپایی بودند که در شمال فلات ایران میزیستند. دلیل اصلی مهاجرت آنها مشخص نیست اما به نظر میرسد دشوار شدن شرایط آب و هوایی و کمبود چراگاهها، از دلایل آن باشد. مهاجرت آریائیان به فلات ایران یک مهاجرت تدریجی بودهاست که در پایان دوران نوسنگی (۷۰۰۰ سال پیش از میلاد) آغاز شد و تا ۴۰۰۰ پیش از میلاد ادامه داشتهاست.
نخستین آریاییهایی که به ایران آمدند شامل کاسیها (کانتوها - کاشیها)، لولوبیان و گوتیان بودند. کاسیها تمدنی را پایهگذاری کردند که امروزه ما آن را بنام تمدن تپه سیلکمیشناسیم. لولوبیان و گوتیان نیز در زاگرس مرکزی اقامت گزیدند که بعدها با آمدن مادها بخشی از آنها شدند. در حدود ۵۰۰۰ سال پیش از میلاد، مهاجرت بزرگ آریائیان به ایران آغاز شد و سه گروه بزرگ آریایی به ایران آمدند و هر یک در قسمتی از ایران سکنی گزیدند
کاسیان یا کاسیها (به اکدی: کاشی) (به انگلیسی: Kassites) قومی باستانی بودهاند که محل ستشان ازمنهٔ قدیم تا فتح ایران بدست اسکندر مقدونی کوههای زاگرس بودهاست.[۱] گواه منشأ قومی کاسیان قریب پنجاه کلمه و نام خاص است که با ترجمه اکدی در متون آشوری و بابلی محفوظ است و همچنین مقداری اسامی خاص که در اسناد تجاری و اقتصادی بابلی باقیمانده و کتیبههای شاهان کاسی مانند آگوم دوم مربوط به هزارهٔ دوّم پ.م. است.[۲]
کاسیان قبایلی بودند کوهستانی و پیشهٔ دامداری داشتند و بهزبانی که با عیلامی قرابت داشت سخن میگفتند.[۳] زمانی این عقیده رایج بود که کاسیان هندواروپایی بوده، یا لااقل چنان روابط تماس نزدیک با عناصر قومی هندواروپایی داشتند که زبان و فرهنگ و تمدن ایشان به نحوی مشهود از آن متأثر گشته است. در کتاب لرستان و تاریخ قوم کاسی به نقل از راولینسون آمده «واژهٔ کاسی به شکل ایورلیی بوده و در زمان اسکندر یونانیان آن را به مردم زاگرس و درهٔ سیمره اطلاق میکردهاند.»[۴]
ولی مدارکی که به نفع مناسبات هندواروپایی کاسیان وجود دارد چنان سست است که باالضروه باید کاسیان را یا فاقد رابطه با هندواروپاییان شمرد یا -غیر مستقیم و بسیار دورادور - با عناصر اخیرالذکر مربوط دانست. اصالت لرها ممکن است به عیلامیان و کاسیتها برسد.[۵]
گمان میرود که کاسیان از دوران دیرین که کس به یاد ندارد در ناحیهٔ مذکور زندگی میکردند، همچنانکه عیلامیان که همسایه و محتملا خویشاوند ایشان بودند در سرزمین خویش میزیستند. به هر تقدیر کاسیان از آغاز هزارهٔ سوم پ.م. در آن مکان زندگی میکردند و بعدها به دامداری و زندگی نیمه اسکان یافته در کوهها اشتغال داشتند.
معالوصف در بع دوّم هزارهٔ دوّم پ.م. بخشی از کاسیان در حرکت و انتقال قبایل شرکت جسته از کوهها ده درّهٔ رود دیاله نفوذ کردند و از آنجا گاهوبیگاه به بابل دستبرد میزدند. اکثر محققان این فعالیت کاسیان را به ظهور اسب و حمل و نقل مربوط میسازند.
در حدود ۱۸۹۶ پیش از میلاد حملهای نافرجام از جانب کاسیها به بابل رخ داد. در سال ۱۷۵۰ پ.م. گانداش پیشوای کاسی از طریق دشتذهاب و شمال عیلام به بابل حمله کرد و بابل را فتح نمود و در سال بعد ۱۷۴۹ پیش از میلاد بابل توسط کاسیها کاملاً تسخیر شد و در همان سال جایگزین دولت بابل شد و به سلطنت حمورابیان خاتمه داد[۶] و تا سال ۱۷۳۴ پیش از میلاد دوره پادشاهی گانداش از نسل کاسی در بابل آغاز گشت.[۶] سیادت نسل کاسی بر بابل ۵۰۰ سال ادامه داشت.[۷]
کاسیان بر عیلام نیز تسلط یافتند و شوش را مدتها اداره نمودند. در شمال میانرودان با دولت تازه تأسیس آشور که در اواسط قرن پانزدهم پیش از میلاد بنیان نهاده شد نیز جنگیدند. طبق آثار بدست آمده کاسیان از هزارهٔیکم پیش از میلاد به نواحی دور دست ماد دست یافتند. آنها در نیمه دوّم هزارهٔیکم پیش از میلاد تا حاشیه کویر مرکزی و نواحی اصفهان وکاشان و حتی نواحی استان تهران و مرکزی نفوذ کردند. پس از فتح پادشاهی ماد آینده آن را کاردونیاش نامیدند و در آن سُکنا گزیدند.
مادها قومی ایرانی بودند از تبار آریایی که در بخش غربی فلات ایران ساکن شدند. سرزمین مادها دربرگیرنده بخش غربی فلات ایران بود. سرزمین آذربایجان در شمال غربی فلات ایران را با نام ماد کوچک و بقیهٔ ناحیه زاگرس را با نام ماد بزرگ میشناختند. پایتخت مادهگمتانه است آنها توانستند در اوایل قرن هفتم قبل از میلاد اولین دولت ایرانی را تأسیس کنند
پس از حملات شدید و خونین آشوریان به مناطق مادنشین، گروهی از بزرگان ماد گرد رهبری به نام دیاکو جمع شدند.
از پادشاهان بزرگ این دودمان هووخشتره بود که با دولت بابل متحد شد و سرانجام امپراتوری آشور را منقرض کرد و پایههای نخستین شاهنشاهی آریاییتباران در ایران را بنیاد نهاد.
دولت ماد در ۵۵۰ پیش از میلاد به دست کوروش منقرض شد و سلطنت ایران به پارسیها منتقل گشت. در زمان داریوش بزرگ، امپراتوری هخامنشی به منتهای بزرگی خود رسید: از هند تا دریای آدریاتیک و از دریای عمان تا کوههای قفقاز.
منبع: ویکی پدیا